Het leek heel onschuldig...
Als 11 jarig meisje heb ik mijn moeder behoorlijk laten schrikken. Ik weet nog goed dat ik op een vrijdagmiddag nadat ik de week ervoor ziek thuis was geweest van de griep ik eindelijk weer buiten mocht spelen. Alleen tijdens dat buitenspelen kreeg ik ruzie met een vriendinnetje die mij tegen mijn scheenbeen schopte! Niets bijzonders op het eerste gezicht behalve dat het een flinke blauwe plek werd. Die nacht gebeurde het ook dat ik door het duimen, wat ik toen nog deed, in de ochtend er achter kwam dat mijn keel bloede! Mijn moeder dacht toen dat mijn keelamandelen daar de oorzaak van waren, en tja vroeger ging je niet direct in het weekend naar de dokter, dat kon wel wachten tot de maandag! De dag erna werd ik bij een vriendinnetje gebeten door hun hondje, niets ernstigs, maar mijn moeder wilde toch even naar de dokter ivm hondsdolheid. Dus tegen alle principes in werd er met de dienstdoende weekendarts contact opgenomen en konden wij daar gelijk naar toe. Om een lang verhaal kort te maken deze arts stuurde ons direct door naar het ziekenhuis en voordat ik het wist lag ik daar in een ziekenhuisbed wat helemaal was ingepakt met schuimrubber zodat ik mij niet meer kon stoten. Ik kwam op een kamer alleen te liggen. Mijn ouders kregen te horen dat er iets niet in orde was met de waardes van mijn bloed, vandaar ook de diverse blauwe plekken die ik had! Vanaf dat moment kreeg ik alleen vloeibaar eten en mocht ik niet meer duimen!
Als kind heb je niet in de gaten wat de ernst van de situatie is en kan je niets anders dan het maar over je heen laten komen. Al weet ik wel dat ik veel huilde en niet in het ziekenhuis wilde blijven. Ik had alleen geen keus. Halverwege de week op een woensdagavond werden mijn ouders om 12u s’avonds gebeld door de kinderarts met de vraag of zij wel wisten wat ik nou precies had? Inmiddels was duidelijk dat ik te weinig bloedplaatjes had, bij binnenkomst waren dat er 1000 terwijl het er 300.000 moesten zijn! Je begrijpt dat mijn ouders na dit toch wel erg vreemde telefoontje die nacht geen oog dicht hebben gedaan. Mijn moeder heeft daarop de volgende ochtend op hoge poten het ziekenhuis gebeld en om uitleg gevraagd, hierop kreeg ze te horen dat het, op het moment dat de arts had gebeld, niet goed met mij ging en hij wilde hen er dus voor waarschuwen dat de kans groot was dat zij diezelfde nacht opnieuw gebeld zouden kunnen worden om met spoed naar het ziekenhuis te komen, want als ik toen mijn hoofd had gestoten had ik een hersenbloeding gehad en had ik dit waarschijnlijk niet overleefd. Je begrijpt dat de schrik er bij hen toen heel erg in zat en zij direct om een verklaring hebben gevraagd. Blijkbaar was dit destijds de normale gang van zaken en is daar gelukkig in de loop der jaren veel in veranderd! Om na te gaan wat ik nou precies had moest ik ook een beenmergpunctie ondergaan, iets waarvan ik mij nog kan herinneren dat dit geen pretje was! Gelukkig was de uitslag daarvan goed en had ik geen leukemie, zoals een heleboel mensen dachten. De ziekte die ik had stond bekend onder de naam trombopenie een ziekte die veroorzaakt was door een virus en waarvan de arts toen nog niet kon zeggen hoe lang het zou duren voordat ik daar weer van genezen zou zijn. Dat kon dagen, weken, maanden of zelfs jaren duren werd er gezegd. Zoals mijn moeder altijd zei was het gelukkig mijn tijd nog niet en mocht ik, na 4 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, weer naar huis. Daar kon ik in mijn eigen omgeving verder herstellen en kon ik al weer redelijk snel naar school en met mijn vriendjes en vriendinnetjes spelen!
Waarom dit verhaal zal je jezelf misschien afvragen? Het is namelijk niet altijd wat het lijkt...!
Mijn ervaring is dat je als mens vanuit je jeugd gevormd wordt in wie je bent en vooral ook hoe of wat je doet. Bovenstaand verhaal was destijds heel heftig, vooral voor mijn ouders en naaste familie. Maar ook als kind heeft dit toch voor een bepaald "trauma" gezorgd en raakte het mij vooral wanneer mijn moeder dit nogwel eens aan mensen vertelde.
Toen ik zelfstandig ondernemer werd, realiseerde ik mij dat wanneer je een succesvol ondernemer wilt worden je dan ook met diverse trauma’s wordt geconfronteerd, waar ik in het verleden mij totaal niet van bewust was. Je krijgt dan last van de welbekende beperkende gedachtes. Zoals bijvoorbeeld “als je voor een dubbeltje geboren ben dan wordt je nooit geen kwartje!” Dit gezegde was bij ons ook regelmatig te horen. Maar daarentegen zorgde mijn moeder er ook altijd voor dat we het aan niets te kort hadden, kwam het niet uit de lengte dan wel uit de breedte zei ze dan. Er kwam altijd wel weer een “oplossing” voor het probleem!
Ik heb door mijn ervaringen in mijn jeugd geleerd hoe ik het beste met bepaalde situatie om kan gaan zodat je daar het minste last van hebt op zowel psychisch als fysiek gebied! Want ik hoef denk ik niet te vertellen dat ons lijf ons vanzelf aangeeft tot hoever we kunnen gaan?
Luister jij eigenlijk wel naar je lichaam?
